Regen, wind, zon en vorst aan de grond

Vorige week zat ik in een diepe depressie. De milibars waren tot een absoluut minimum gedaald. En als je dan in een regenwoud zit, nou dan weet je het wel: regen, heel veel regen. Het water kwam met bakken uit de hemel. En niet even, nee zeker wel 48 uur aan een stuk. Daar wordt een reizende fietser niet vrolijk van. Geheel gehuld in Goretex trapte ik de kms aanvankelijk nog onverstoorbaar weg maar na verloop van tijd neemt de teleurstelling toe. Je krijgt door de laaghangende bewolking nauwelijks nog iets mee van de omgeving. In Puyuhuapi (spreek uit: poejoe-gwappie) was het welletjes. Tijd voor een droog en warm onderkomen. Toen ik ook bij de tweede hospedaje een 'nada' kreeg zonk, naast al het regenwater, ook de moed me in de schoenen. Heel zielig kijken wil weleens helpen. Gelukkig ook deze keer. Er kon wat geschoven worden met gasten en ik kon samen met een jong, spaans stel een cabaña huren. De houtkachel werd aangemaakt, en hup onder de warme douche. Ik hoorde later dat hier wel 4x zoveel regen valt dan in Nederland! De volgende dag samen met de spanjaarden in de nog steeds vallende regen een wandeling gemaakt door het zeiknatte regenwoud naar een uitzichtspunt op een gletscher. Het klaarde zowaar nog even op zodat we de overhangende gletscher met watervallen nog goed konden zien: schitterend! Ook van het bos kon ik nog genieten. Veel boomstammen waren geheel begroeid met mos. Ik heb het regenwoud dan ook echt als regenwoud mogen ervaren.

De dagen erna waaide het uit noordelijke richting en kwamen er opklaringen. Nu ga ik toevallig naar het zuiden, komt dat goed uit. Met rechte rug om zoveel mogelijk wind te vangen zat ik op de fiets. Ik had er zelfs tijdens het klimmen profijt van. Het weer werd van spelbreker ineens een bondgenoot. Na Coyhaique kwam ik in een andere klimaatzone terecht. Een meer open landschap, andere vegetatie èn zon! En niet zo'n beetje ook. De hemel werd strakblauw. Wie had dat een paar dagen geleden kunnen denken? De Carretera Austral werd ineens zoals ze in de reisgidsen beloven: als je denkt: 'mooier kan niet' dan blijkt dat een prettige onwaarheid. Bij elke bocht denk je wat ga ik nu weer voor moois te zien krijgen? Ik kom superlatieven te kort om het te beschrijven. Gelukkig heb ik de foto's nog. De heldere hemel heeft ook een nadeel: het wordt 's nachts bitterkoud met zelfs vorst aan de grond. Het ijs stond op mijn tent! Mijn 3 seizoenen slaapzak trekt dat niet. Muts uit Zweden, wolletje uit IJsland en poolsokken uit Finland brengen uitkomst. En met zoveel moois om me heen hoor je mij hierover niet klagen.