30 jaar later

In 1988 moest ik zo nodig weer eens op pad voor een wat langere periode. Dat kun je weleens zo hebben. Ik wel althans. Mijn plan was om zowel naar de Noordkaap als een ronde van IJsland te fietsen binnen één fietsseizoen. Zo gezegd zo gedaan. Een globaal reisplan op één A4 gemaakt, ontslag genomen en gewoon gaan. Ik zie mezelf zo de Orthensebrug in Den Bosch op fietsen, het avontuur in het Hoge Noorden tegemoet. Het is nu 30 jaar en twee volwassen dochters later dat ik het deel naar de Noordkaap, samen met Lidy, nog een keertje overdoe. Weliswaar via een andere route maar toch voelt het wel zo. Wat zijn de verschillen ten opzichte van toen? Heb ik me vooraf afgevraagd. We zitten nu ruim 200 km van de Noordkaap af, tijd dus om eens te proberen deze vraag te beantwoorden.

Hét grote verschil is natuurlijk: Internet. Alle informatie die je nodig hebt is gemakkelijk voorhanden: weerbericht, vertrektijden van ferries, locaties en openingstijden van supermarkten, campings met reviews, bezienswaardigheden, topografische kaart en ga zo maar door. Ook de fietsers die we tegenkomen gebruiken de smartphone veelvuldig en al die informatie wordt ook weer gedeeld met elkaar. Kortom: we weten vaak meer dan we nodig hebben en we weten willen. Onze honger naar informatie lijkt onverzadigbaar. Dat is in het gewone leven al zo en in het leven van de reiziger niet anders. Niets op tegen natuurlijk maar het haalt het avontuur wel een beetje weg. We zijn voortdurend op zoek naar zekerheid en veiligheid en we doen er allemaal aan mee, wij ook.

Een andere groot verschil is dat Noorwegen, dankzij de oliekronen één van de rijkste landen in de wereld is geworden. Het geld klotst bij wijze van spreken over de plinten heen. En dat is te merken ook. Hoewel Noorwegen spaarzaam met de olie-inkomsten omgaat (er is een oliefonds dat alle Noren virtueel miljonair maakt) ademt alles luxe. De gemeentehuizen, bibliotheken, toeristeninformatie en winkelcentra zijn modern en meestal zeer luxe. Alles ziet er picobello uit. Ook particulier gaat het de Noren voor de wind. Het autopark bestaat voor een hoog percentage uit BMW, Mercedes, Audi en het duurdere segment van Volkswagen. De huisvesting is ook prima op orde hier. Er is veel ruimte en die gebruikt men ten volle. Naast een groot huis is er ook een garage, carport en een grillhut. Iedere Noor heeft, althans zo lijkt het, een hut in de bergen of vissershut aan een fjord. Het land en de zee (zalmkwekerijen in de fjorden) is, daar waar mogelijk, in cultuur gebracht. Eigenlijk niets nieuws want we doen in Nederland natuurlijk niet anders. Alleen valt het me hier meer op misschien wel omdat ik het niet had verwacht. Gelukkig blijft er nog genoeg ruimte over om van te genieten.

In de routebeschrijving van de Europafietsers die we deels volgen wordt gesproken over de bouwdrift van de Noren. Ook die hebben we volop kunnen waarnemen: er zijn vele nieuwe wegen, bruggen en tunnels gebouwd. Deze laatsten voorzien van een goede verlichting en strak asfalt. Ook aan ons fietsers is gedacht: er is een bijpass buitenom gemaakt (vaak de oude weg) of een drukknop waarmee je kan aangeven dat er fietsers in de tunnel zijn. Wij profiteren dus volop mee. Door alle goede infrastructuur en allerlei stimuleringsmaatregelen wordt het noorden meer bewoond. Dat merken wij natuurlijk ook aan bijvoorbeeld het assortiment in de supermarkten dat gelijk is aan dat in het zuiden.

Tot slot het weer: ook daarin zit een groot verschil: hoe noordelijker we komen hoe warmer en zonniger het wordt. Dat was 30 jaar geleden wel anders! Wij worden regelmatig gevraagd of het niet te warm is om te fietsen. Nou, wij vinden 25 graden een prima temperatuur hoor! Wel een beetje de omgekeerde wereld: koud en kil in midden-Noorwegen, nu uitgesproken warm vlakbij de Noordkaap. Een grapje over de klimaatverandering ligt op de loer maar ik laat het voor nu bij: wij genieten ervan!

We rusten nu een paar dagen uit in Alta voor ons slotakkoord door Finnmark naar de Noordkaap.